Na alle bestralingen en chemo’s voor ‘mijn’ baarmoederhalskanker viel ik in een gat. Geen afspraken meer, niet meer geleefd worden, geen geprik en infusen meer. Rust. Het enige waar ik me op zou gaan focussen was mijn herstel: oncologische fysio en ergotherapie. In oktober 2023 was mijn laatste bestraling en in januari zou ik een MRI krijgen of de kanker weg is. Bestraling en chemo werken namelijk nog heel lang door. Elke keer als ik januari voorbij zag komen in mijn agenda werd ik ontzettend nerveus. Nu was het zo ver. D-Day.
Afgelopen vrijdag (26 januari) had ik een MRI. Daarop kunnen ze zien of er nog kanker zit. Ik meldde me om 8.40 uur in Eindhoven en lag om 9.15 uur onder de MRI. Ik val meestal bijna in slaap, nu dus ook. Tot ze op een gegeven moment zei dat ze de tafel waar ik op lag wat ging verschuiven voor de volgende scan. Shit. Was dat vorige keer ook zo? Zou ze wat gezien hebben? Ik kan me niet herinneren dat ik tijdens de vorige MRI’s ook werd verschoven. Uiteraard was dat nog het enige waar ik aan dacht en toen ik klaar was probeerde ik (zonder bril op) haar gezichtsuitdrukking te peilen. Ik denk dat als ik mijn bril op had gehad, ik ook niets had kunnen aflezen aan haar gezicht. Ik keek haar bijna smekend aan om me uit de onzekerheid te verlossen maar ik weet: Ze mag niets zeggen. Goed. Wachten tot dinsdag dan maar. In de rot zenuwen.
Het hele weekend hebben we afleiding gezocht en toen was het zover: dinsdag 30 januari. Misschien wel de meest spannende dag uit mijn leven. Het is vanaf ons huis 40 minuten rijden dus we gingen op tijd weg, mocht er file staan. Onderweg heb ik wat schietgebedjes gedaan en in het losledige aan wie er dan ook is gevraagd of ik alsjeblieft mijn dochter zou kunnen zien opgroeien. Afijn, op zo’n moment doe je er alles aan om goed nieuws te manifesteren. 🙂 We rijden de parkeerplaats op en mijn maag draait zich om. Wat gaat hij zeggen? In mijn hoofd heb ik natuurlijk al 100x een slecht nieuws gesprek gevoerd dus was erop voorbereid. In de wachtkamer kreeg ik ineens een soort kalmte over me heen. Ik werd geroepen.
De radioloog die ook bij mij de inwendige bestralingen heeft gedaan liet me binnen en zei meteen: “Ik neem aan dat je de uitslag al hebt gelezen? Als ik jou een beetje ken, met de computer enzo?” Ik kijk verschrikt mijn man aan en zeg: “Nee, ik heb helemaal geen melding gehad, wanneer stond het erop dan?” Bleek het dus een paar uur na de MRI al online gestaan te hebben in de patiëntenomgeving van het Ziekenhuis. Oh mijn god. Ik had het dus vrijdag al kunnen weten. Het hele weekend voor niets in de stress gezeten! (Iets weten is beter dan de onzekerheid, vind ik.)
“Ik zal je gelijk uit de spanning halen, er is niets meer te zien. De kanker is weg!”. Hij liet de MRI van augustus en van januari naast elkaar zien. Ik had verwacht in huilen uit te barsten en jankend en dankbaar de arts om zijn nek te vliegen maar ik was heel kalm: “Oh wat goed, dat is goed nieuws!”. Blijkbaar moest het nog een beetje indalen. Mijn man is ook de kalmheid zelve, misschien heb ik dat van hem overgenomen. 😉 Wauw. Ik heb geen kanker meer. Het is weg! Alle behandelingen zijn niet voor niets geweest. Uiteraard sta ik elke 3 maanden onder controle komende 2 jaar en daarna nog 3 jaar elk half jaar. Oh, wat zijn we blij! Ik kan weer in de toekomst kijken, plannen maken, meer herinneringen maken met mijn gezin. Onderweg terug zijn we nog even langs restaurant “De Twee Gouden Bogen” gereden (je weet wel, van die grote gele M) want ik had van de zenuwen nog niets gegeten. Daarna een taartje gehaald om het te vieren!
Ik blijf mij inzetten voor kanker en behandelingen. Naast de kledingcollectie die ik binnenkort ga uitbrengen met eigen designs (de kankerlijn) om geld op te halen voor kanker heb ik mijzelf daarom na het goede nieuws meteen ingeschreven voor de Verbeeten Challenge en ga 5 KM wandelen om geld op te halen voor onderzoek en behandeling voor kanker. Bij het Instituut Verbeeten ben ik 5 weken lang elke dag bestraald en ze zijn fantastisch! Zo zijn zij bijvoorbeeld de enige in NL waarbij voor bestraling geen tattoo puntjes meer gezet worden maar wordt er gewerkt met oppervlaktescanning. Zo fijn! En dat dankzij nieuwe onderzoeken. Ik wilde mij al eerder inschrijven maar wilde eerst de MRI afwachten, mocht ik toch nog andere behandelingen moeten krijgen. Ik kan nu nog geen 5 KM wandelen want ben nog flink aan het herstellen, maar ga samen met mijn oncologische fysiotherapeut de komende tijd trainen voor die 5 KM! Wil je mij sponsoren? Dat kan via deze link: https://tilburg.verbeetenchallenge.nl/fundraisers/michelle-van-der-noll-van-den-berg
Mijn dank is groot! Samen tegen kanker.